Beata, wchodząc do szkoły, niosła z sobą soczystość i pełnię lata, pogodną wyrazistość i rozmach, zwykle uśmiech. Chciało się z Nią rozmawiać. Nigdy nie mijałyśmy się obojętnie Znajdowała czas, by zamienić parę słów, by zwyczajnie porozmawiać o życiu. Nie była to zwykła grzeczność, ale interesująca wymiana myśli, spostrzeżeń, opowieści o ukochanej rodzinie lub wychowankach. Często z uwagą notowałyśmy Jej przepisy na wyśmienite dania i ciasta. Dzieliła się nimi z nami, była dla nas wzorem niedoścignionym także w tej dziedzinie.
Beata pozostanie zapamiętana jako troskliwa, opiekuńcza, oddana, kochana wychowawczyni. Tak piszą o Niej w mediach społecznościowych byli i obecni uczniowie oraz rodzice. Tak mówią, gdy z niedowierzaniem patrzą na klepsydrę umieszczoną na drzwiach naszej szkoły.
Beata z wyjątkową wrażliwością i troską wprowadzała maluchy w szkolną rzeczywistość. Dzieci ufnie podążały za Nią. Nie tylko uczyła, wskazywała drogę, ale co najważniejsze dawała poczucie bezpieczeństwa, przynależności. Troszczyła się serdecznie o swoje dzieci, o ich dobrostan, a one Ją uwielbiały. Była dla nich ważna. Była cierpliwa i piękna. Nie było w niej chłodu i dystansu. Dzieci radziły się Pani Beaty, wypłakiwały, śmiały się razem z Nią, zauważały i opowiadały o kolorach Jej sukienek, fryzurach, kolczykach i naszyjnikach. Lubiły ogrzewać się w bezpiecznym cieple swojej kochanej Pani.
Beata swoją pracę traktowała jak misję, jak powołanie. Nic nie kończyło się dla Niej po wyjściu z pracy. Szkolne dzieci w sercu zabierała z sobą do domu. Była niezwykle prawdziwa i szczera w tym, co robiła z dziećmi i dla dzieci.
Wrażenia i uczucia, emocje, barwy to znacznie więcej niż słowa. W serdecznej pamięci uczniów z pewnością pozostanie niezwykła aura, którą roztaczała ich Pani i poczucie zaopiekowania, jakie stwarzała w klasowych zespołach od zawsze.
Beata pozostanie dla nas wzorem kobiety wielowymiarowej i cieszącej się życiem. Kochająca żona, mama, córka, o tym najlepiej wiedzą Jej bliscy.
My , koleżanki i koledzy będziemy za Tobą, Beciu, tęsknić. Każdy z nas po swojemu. My po wielokroć będziemy wspominać wszystkie chwile, także te pozaszkolne, które spędziliśmy razem.
Tak, słowa to za mało...Mamy i mieć będziemy w pamięci Twoją wrażliwość, urodę, serdeczność, Twoje wielkie serce i pomocną dłoń. Mamy Twoje przepisy na torty, ale nigdy nie odważymy się ich upiec, Ty robiłaś to najlepiej.
Jestem szczęśliwa, że 2 sierpnia mogłam Cię uścisnąć na szkolnym podwórku. Rozmawiałyśmy o Twoim wnuczku, z którego byłaś dumna, o Asi i Mateuszu, o słońcu, które tego dnia było łaskawe. Popatrzyłaś na budynek szkoły i powiedziałaś: ,,Tak bardzo chciałabym tu wrócić'. Uścisnęłyśmy się mocno, nie wiedziałam, że to ostatni raz. Powiedziałam ,, będzie dobrze". Przytaknęłaś, ale dodałaś - ,, a nawet jeśli nie..."
Teraz w to wierzymy - jest Ci lekko i dobrze. To my tęsknimy i jesteśmy zasmuceni.
A jedynka, do której chciałaś wrócić, jest Twoja, bo zostajesz w sercach dzieci, rodziców i nas wszystkich, zostajesz w pełnej wdzięczności pamięci.
09.09.2022r.
Monika Kałuża
