Jej nagły brak i nieobecność przywołuje słowa poety:
Przyjaciel jest twoim zaspokojonym pragnieniem.
Jest polem, które obsiewasz z miłością
i z którego zbierasz z modlitwą dziękczynną.
[…]
Kiedy on milczy, niech twoje serce nie przestaje go słuchać,
[…]
A kiedy żegnasz przyjaciela,
nie smuć się ponieważ jego nieobecność pozwoli ci dostrzec
to, co najbardziej w nim kochasz.
Droga zawodowa śp. Pani Jadwigi Zabłockiej rozpoczęła się na ziemi limanowskiej. Po ukończeniu Liceum Pedagogicznego w 1967 r. podjęła pracę jako nauczyciel i wychowawca w Szkole Podstawowej nr 1 w Limanowej. W 1971 roku przeprowadziła się do Żywca i tutaj podjęła obowiązki wychowawczyni w Państwowym Domu Dziecka. Od 1977 r. związała swoją drogę zawodową
z „Jedynką” w Zabłociu. W Szkole Podstawowej nr 1 im. Wojska Polskiego w Żywcu pracowała do 2003 r. jako nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej, od 1991 r. pełniąc również z powodzeniem obowiązki wicedyrektora szkoły. Będąc absolwentką Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, umiejętnie uczyła dzieci klas początkowych czytania, pisania i liczenia. Z pasją rozbudzała ich ciekawość świata – nie tylko na lekcjach, ale również podczas wyjazdów na zielone szkoły, we współpracy w drużynie harcerskiej, w czasie letnich wycieczek wakacyjnych. Była nauczycielką rzetelnie i solidnie wykonującą swoje obowiązki, dla dzieci wymagającą i serdeczną zarazem, zaangażowaną społecznie. Nagradzana przez dyrektora szkoły i inspektora oświaty za całokształt swoich dokonań zawodowych, dwukrotnie otrzymała Nagrodę Kuratora Oświaty.
Nigdy nie odmawiała również pomocy młodym nauczycielom. Spieszyła z radą, jak podołać obowiązkom, jak rozwiązywać trudne dylematy wychowawcze, gdzie szukać źródła inspiracji i zaangażowania oraz jak nie ulec wypaleniu zawodowemu. Wskazywała również, jak umiejętnie, bez szkody dla żadnej z tych sfer - pogodzić życie zawodowe i rodzinne.
Ze wzruszeniem pamiętamy ostatnie 19 lat, kiedy będąc już na emeryturze, śp. Pani Jadwiga utrzymywała stały kontakt ze szkołą. Uczestniczyła w uroczystościach z okazji kolejnych jubileuszy i w corocznych spotkaniach pracowników z okazji święta Komisji Edukacji Narodowej, śpieszyła z życzeniami z okazji świąt, nie szczędząc nam słów wsparcia i otuchy, tak ważnych dla nas w dobie przemian i niepewności. Mimo licznych obowiązków żony, mamy i babci znajdowała czas, aby przy herbacie podzielić się swoimi radościami i troskami. Z dumą opowiadała, jak jej dzieci – Basia i Tadziu - wchodzą w życie zawodowe, zakładają rodziny, jak na świat przychodzą wnuki.
Taką pozostanie w naszej wdzięcznej pamięci – oddana z miłością rodzinie, śpiesząca ze słowami otuchy, podnosząca na duchu w trudnych chwilach.
